zaterdag 12 augustus 2017

over bestaansrecht en eigen werk

In het kort:

Schandalig vindt ik het dat dit systeem weinig tot geen ruimte biedt voor zelfontplooiïng. Al jarenlang heb ik mijn bedrijfsplan in het hoofd, maar nog nooit een beetje werkspeling gekregen. Om iets voor elkaar te brengen is soms aaneengesloten tijd belangrijk. Steeds een project te moeten stoppen omdat ik naar bed 'moet'! Sorry, maar ik wordt er oud door en heb al genoeg grijzen haren om te laten zien dat dit schade doet. Daar gaat deze jongen mooi niet mee in het graf. Vandaag heb ik een digitale brief aan de Westrom, of is het MESTROMMEL(?) gestuurd. Als ze me niet gaan helpen, zullen ze ooit alsnog een boete gaan krijgen of ze geven die trommel maar aan mij. Iemand die wél zorg draagt voor de omgeving.
En nog iets: geef die mensen onder jullie bezigheidstherapie en laat de beroepsbevolking weer genoeg verdienen om te leven, Capiche??

Dit was mijn nog al mildere brief naar hun:

Beste Westrom. Een jaar of 9 werk ik nu voor jullie en het was ooit de bedoeling dat ik voor jullie ging werken zodat de werkwet mij enige speling kon geven in het zorgen voor mijn moeder des tijds. Om het kort te houden heb ik welgeteld één keer 2 uur extra gekregen om mijn moeder naar het ziekenhuis te brengen. Om haar te halen heb ik verlof moeten nemen en dit was in 2011. Zij is nu heen en ik heb het huis overgenomen en nog steeds in dienst bij jullie. Nu ik zelf een plan voor zelfontplooiïng heb, vind ik niet dat jullie enige mogelijkheid bieden hierin en dat vindt ik zeer triest. Het duizelt me zelfs in mijn hoofd om een eigen plan op tafel te krijgen.
Als elke dag de molen der systeem maar doordraait en je op klokslag aanwezig dient te zijn, blijft er zó weinig ruimte voor zelf-ontplooiïng over dat het bestaansvermogen van jullie bedrijf onderdoet aan de maatschappij zoals deze nu is. Nu ben ik in de ziektewet en ik wil eerst orde op zaken hebben, zodat ik ook geen lichamelijke klachten meer hierdoor krijg. Hiervoor ben ik niet voor in dienst gekomen bij jullie. Zelf heb ik bedrijvigheid genoeg. ZORG is dat niets meer waard?

Hoogachtend verblijf ik,

Roy Damen